sábado, 9 de enero de 2016

DULCE AMOROSO FOCO




DULCE AMOROSA BRASA




Dulce amorosa brasa
Que me incendia a cada hora
Por vos, amada señora,
Me sofoca y me rebasa,
Dulce amorosa brasa
Que me incendia a toda hora. 
 

A esta dama ferviente
De todas la más excelente
Presto me halla sirviente
para darle fiesta y guasa.


Dulce amorosa brasa
Que me incendia a toda hora.


En mi corazón se afianza
El ser vuestro sirviente
Aunque a todo instante
Por vos respire ardiente.



Traducción al castellano: Manuel Fernández Espinosa






VERSOS ORIGINALES
de Franciscus Bossinensis (siglo XVI)


Dolce amoroso foco
che 'l cor m'accende ogn'hora
Per te cara signora
me strugge a poco a poco
Dolce amoroso foco
che 'l cor m'accende ogn'hora

A questa donna ardente
la prima tra la gente
Serrò sempre servente
a darli festa e ioco

Dolce amoroso foco
che 'l cor m'accende ogn'hora

Ho fermo nel mio core
esser tuo servitore
E' ben che a tutte l' hore
Per te me strugga in foco

Dolce amoroso foco
che 'l cor m'accende ogn'hora
Dulce amorosa brasa
Que me incendia a toda hora.

viernes, 8 de enero de 2016

EL AMOR, DAMA, QUE OS TENGO




L'AMOR, DONA, CH'IO TE PORTO


Versión al castellano:
Manuel Fernández Espinosa


El amor, dama, que os tengo
Quisiera a entender daros,
Mi afán a porfía declararos
que por vos pena mantengo.
El amor, dama, que os tengo
Quisiera a entender daros.

Yo ignoro la guisa y la tasa
En mostraros el ígneo fuego
Que hasta el tuétano abrasa
Y, por doquier, ahora y luego,
Me incendia, ay, en el fuego
Sin valerme ningún reposo.  
 
No fío de mandar recado,
Pues que temo ser burlado;
Si paso a vuestro lado
Vos ya habéis ladeado;
Asaz ausencia soporto
Que empeora mi estado.


Ay, a tal extremo he llegado
Que no puedo mi amor decir
A la que me tiene absorto.
Mas callando voy a sufrir:
Que conviene a mi servir
Este mérito que soporto..



Interpretado:




 

VERSIÓN ORIGINAL EN ITALIANO


L'amor, dona, ch'io te porto
volentier voria scoprire,
el mio affano voria dire
che per te pena soporto.
L'amor, dona, ch'io te porto
volentier voria scoprire.


Io non so come ti posa
descoprir l'ardente foco
che me bruza fino al ossa
e non vedo tenpo e loco;
e che, haime, bruzo infocho
senza aver alcun conforto.

Non me fido a mandar meso,
per che temo esser gabato;
s'io te passo per apreso
tu te voltri in altro lato;
chiusi son più giorni stato
e son anche a pegior porto.


Ahimè lasso ch’io son giunto
Che non posso il mio amore dire
A chi m’ha ferito e punto
Ma tacendo vo soffrire:
Me convien del mio servire
Questo merto io ne porto.

martes, 5 de enero de 2016

UN CABALLERO DE ESPAÑA






Traducción de "Un caballero de España", ´madrigal original de Francesco Santacroce Patavino (1478-1556)

Un caballero de España
cabalga por una senda
a la falda de una montaña,
canta por amor de una dulce prenda:
"Volved acá los tus ojos, bella doncella,
volved a mí un poco, por cortesía,
que muero por amor, dulce esperanza mía,
que, damisela, te he dado el corazón".   

A la vera de una fuente
vio posarse a la bella
a ras de tierra llana,
con guirnalda de yerba fresca:
"Volved acá los tus ojos, bella doncella,
volved a mí un poco, fulgente estrella,
Ah, no me seáis díscola,
que muero por amorosa afección,
que, damisela, te he dado el corazón".


 Manuel Fernández Espinosa

UN CAVALIER DI SPAGNA, FRANCESCO PATAVINO



Un cavalier di Spagna
cavalca per la via,
dal pe d'una montagna,

cantando per amor d'una fantina:
"Voltate in qua do bella donzellina
voltate un poco a me per cortesia,
dolce speranza mia ch'io moro per amor
bella fantina i t'ho donato il cor."


Appresso una fontana
Vidi sentar la bella
Soletta in terra piana
Con una ghirlanda di fresca herbecina.
"Voltate in qua do bella donzellina
Voltate un poco a me lucente stella.
Deh non m'esser ribella,
Chè moro per tuo amor.
Bella fantina i t'ho donato il cor.













domingo, 3 de enero de 2016

SILENZIU D'AMURI





Te amaba cuando estabas en la cuna
Te di dulcedumbre migaja a migaja,
Silencio de amor que fluye por las venas,
No es posible apartarme de ti.
No lloréis en los olivares
El amor y el afecto vienen de lejos.
Delicia amada mía, el hálito de mi alma,
Dame tu corazón que te doy la vida.
Vacío y descolorido tendría que ser el sentimiento,
Como el de una madre que olvidara a su hijo,

Sólo así podría terminar mi amor por ti.
Tan bien te quiero, pequeña mía.
Volad, golondrinas e id a mi amada
Y cantadle, mientras hay muerte y vida.
Como todo el mundo es la campiña 
Tú eres la Reina y yo el Rey de España.


Traducción: Manuel Fernández Espinosa

ORIGINAL EN SICILIANO

T'amaju di quannu stavi dintr'a la naca,
T'addivaj ducizza a muddichi a muddichi
Silenziu d'amuri ca camini intr'a li vini
Nun è pussibili staccarimi di tia.
Nun chiangiti no albiri d'alivi
Amuri e beni vengunu di luntanu,
Dilizia amata mia, sciatu di l'alma mia,
Dammi lu cori ca ti dugnu la vita.
Vacanti senza culura tengu lu senzu
Quanno na mamma si scorda a so' figliu,
Tannu mi scordu d'amari a tia
Ti vogliu bbene picciliddra mia.
Vulati acidduzzi iti ni ll'amata
Cantantici mentri nc'è morte e vita
Comu tuttu lu munnu esti la campagna,
Tu si a Riggina e ju 'u Re di Spagna.


sábado, 2 de enero de 2016

LA EPOPEYA VILIPENDIADA: LOS REALISTAS HISPANOAMERICANOS (XXII)

Imagen de es.wikipedia.org

MARIANO OSORIO

Mariano Osorio,
devoto del Rosario,
de Sevilla a Lima,
por España luchando.

Desde la corte limeña,
a la chilena capitanía,
por la unidad imperial,
como artillero realista.

Bajo un sol reluciente,
y las aspas borgoñonas,
y el águila bicéfala,
Plus Ultra con honra.

Mariano Osorio:
La Habana, tu último testigo,
una vida y un ideal,
de honor militar altivo.

Y aún el mar y los montes,
gritan: “¡de la Madre de Dios,
con la cruz y con la espada,
Osorio fue el más bravo defensor!”


Antonio Moreno Ruiz 




LA EPOPEYA VILIPENDIADA: LOS REALISTAS HISPANOAMER...
LA EPOPEYA VILIPENDIADA: LOS REALISTAS HISPANOAMER...

DEL ÁFRICA ESPAÑOLA (XXIII)

Imagen de www.pinterest.com


SOMOS LEGIONARIOS

Somos (como) los Tercios de Flandes,
somos los samurais españoles,
la Legión Extranjera francesa
no nos excede en honores.

Como Berenguer fundó los Regulares,
Millán Astray fundó la Legión,
Ceuta como epicentro e idiosincrasia,
Ceuta como bandera y bastión.

¡Salve, Tercio de Extranjeros!
Somos tus nombres vivos y orgullosos,
somos los legionarios de España,
del mundo los más valerosos.

No importa el pasado ni la raza,
todos por todos y todos a una,
prestos estamos al auxilio,
cuando “¡a mí la Legión!” se escucha.

Sí señor, somos legionarios,
somos el pundonor y la vanguardia,
somos el ultramar irredento,
somos los amantes de la patria.

Somos los novios de la muerte,
somos la perenne avanzadilla,
¡legionarios a luchar y a morir,
que nuestra alma la épica edifica! 



Antonio Moreno Ruiz